درد همیشه نوشتنی نیست

اینجا، اگر باقی بماند، آخرین جای به جامانده‌ برای نوشتن است در دنیای مجازی. متاسفم از رشته‌های رفاقتی که گم می‌کنم و متاسف نیستم از راهی که گام گذاشته‌ام به برنگشتنش. خسته‌ام از خودم نبودن. ترانه‌های مانده توی این صفحه نمی‌گذارند چراغش را خاموش کنم. این زنگوله‌های تابوت بی‌فرجام.

تو هوای لبای تو دارم

دیگه کم‌کم نفس کم میارم

 

خسته‌ی نفرت و بغض و کینه

تشنه‌ی بوسه‌های بهارم

 

ابر لبریز باریدنم من

باش و لب تر بکن تا ببارم

 

ساقه‌ی یک سپیدار خشکم

تن تبر خورده‌ی سر به دارم

 

سایه‌ی بی‌نهایت رفاقت

بی‌کسی‌های یک تک‌سوارم

 

این قفس خستگی ناپذیره؟

یا خودم ناامید از فرارم؟

 

شک ندارم به شکی که داری

شک نکن! من به دردت دچارم