دنیای واقعاً مجازی

از دنیای مجازی ترسیده ام. ترسیده ام را می گویم انگار کن مثل سگ. می دانم تقصیر از من است و شمایل روبرو شدنم. اما ترسیده ام. حس می کنم طعم ها را فراموش می کنم کم کم میانش. لامسه ام را گرفته. همه چیز تصویر است و تشبیه و تشریح. حس می کنم عریانی واکنش های لحظه ای چهره را محو می کند در لحظه شنیدن حرف ها. مزه تاثیر کلمه ای را که گفته اند و می نشیند عمقش در چشمت، یا می گویی و می نشیند بر چال گونه مخاطبت.

بدتر از آن این که تک خطی می شوم کم کم. هر چیز به فکرم می رسد را با کوتاه ترین و صریح ترین  کلمات بچینم کنار هم برای چشم هایی که چرخ زیر انگشت اشاره را می چرخانند و حجم کلمات را می روبند تا به جای سفیدتری برسند که کلمات کمتری دارد که بیشتر فهمیده می شود. این بد نیست. اصلا بد نیست. اما همیشه این بودن مرا می ترساند. از کوچک شدن و کلیشه شدن و سفارشی شدن مثل سگ می ترسم.

من دلقک خوبی هستم گاهی. میدان ببینم بد معرکه نمی گیرم. فکر می کردم همیشه بزرگترین مهار همین است که دلقک نمانم برای همیشه. گاهی بی دلیل سگ هم بشوم و پاچه ای بگیرم تا نامم دلقک نشود برای آنها که می خندانمشان. اما انگار به قلاب نویسنده مجازی نیافتادن حتی سخت تر است از دلقک نشدن. آن هم در روزگاری که خیال کتابی نوشتن از هر سر که نگاهش کنی سر نمی گیرد. نه وقتی، نه گوشه امنی، نه پشت و پشتوانه ای، نه امیدی به کاغذ شدن فکرت یا خوانده شدن کاغذت. این جاست که می لغزی به خوانده شدن در رابطه های مجازی. دنیایی که این روزها دیگر کودک نیست و حتماً هنوز بالغ هم.

همه جرقه ها را هوا می کنی و آتش بازی راه می اندازی به بهای چشمی به هم زدن. رها می کنی  آتش زدن و آتش گرفتن و به آتش کشیدن را. می شوی آدم تک جمله ها، حرفهای ساده که کسی نگوید نفهمیدم، چیزی که خیلی خوش حال باشد حتماً یا خیلی غمگین. یاد می گیری از چند جمله به بالا دیگر مشتری ندارد. از چه چیزی گفتن بازارش داغ تر است. چه ساعتی نوشتن بیشتر جواب می دهد. یادت می رود این نوشتن که افتاده به دستت تفنگ آب پاش نیست. اسباب بازی نیست. به بازی دستت نیامده و به لحظه. یادت می رود.

از خودم بدم آمد. نشسته بودم و به حکایت بر باد رفتن یک طوفان فکر می کردم. مانده بودم جمله اش کنم یا قافیه. نوشتمش: » ماندی و نجنبیدی و رفتم… طوفان مرا به باد دادی» باز این سایه سگی افتاد به سرم که کسی پای شعر انگشت خوش آمدن نمی زند این روزگار. تنها جمله ای که پایش شاید بنویسند این است که مال کیست؟ مال خودتان؟ واقعا؟ تن دادم به یک چند کلمه ای و می پیچیدم به خودم که نکن و پا می دادم که بکن. با لج نوشتم: » آن قدر تکان نخوردی، که به بادم دادی، مرا که طوفان بودم» با حرص تکان خوردن را گذاشتم جای جنبیدن که از ریخت بیافتد. آن که می گفت نکن کرد این کار را. آن که پا می داد اما می خندید که خوششان می آید. می بینی. و راست می گفت… از خودم بدم آمد.

می شود با خواندن این خط ها گفت طرف سر خودش زیاد معطل است. می شود گفت فرق دنیاها را نمی فهمد. می شود راه حل داد. می شود بحث کرد. اما من فقط می دانم گاهی فقط یک انتخاب داری و آن گاهی، حتی اگر انتخابت همین باشد که هست، رفتن نمی چسبد به دلت. گاهی آرزو می کنی کاش هر چیزی جای خودش بود. کاش آدم روزگارت بودی.

نگران نباشید. آدمی که در فشار کامل است، وقتی کمی فشار کم می شود دم در می آورد. کمی دور خودش که بگردد دمش چیده می شود. دنیای مجازی خیلی هم خوب است. از سر امثال من هم زیاد است. امثال من یعنی آنها که شبانه روزشان بیشتر در دنیای واقعی می گذرد. در دنیایی حتی تلخ تر از واقعی. همین نوشتن ها هم از سر ما زیاد است. باید برویم همان دیگ مان را روشن کنیم و بیل مان را بزنیم و آفتابمان را بخوریم و عرق مان را بریزیم و دل مان خوش باشد نان از قلم نمی خوریم.