من آمده ام وای وای

56– کاغد کشی های روی سرم سقف را گم کرده بود. روبرویم یک کیک به شکل جوجه تیغی و دورم یک عالمه آدم که خودشان را رو به یک دوربین سوپر8 جاودانه کردند تا امروز یادمان بیاید بیشترشان یا مهاجرند یا خدا بیامرز. 4 شمع را که فوت کردم همه جیغ کشیدند و انگار مادر چیزی می خواست بگوید….

 

61– شیشه ها را پرده کلفت انداخته بودیم. همه خانه شمع بود و گرد سوز. فقط من بودم و پدر و مادر و برادر توی بغل مادر. مادر کیک را از زیر گاز بیرون کشید که تخم مرغ و آرد و شیر شیشه ای با عکس کله گاو داشت . تازه از تیفویید جان در برده بودم و نایی نداشت کسی برای جشن و شادی و مهمانی. جایی هم نبود راستش. 9 شمع روی کیک به شمعهای خانه اضافه شد. پدر فندک زد و روشنش کرد که صدایی کوچه را شکافت و از پنجره ریخت توی اتاق: » خامووووش کن!» از ترس یک نفس فوت کردم و مادر انگار چیزی می خواست بگوید و نشد…

 

69– دوربین سوپر 8 را از انبار کشیدم بیرون و راهش انداختم و 17 سال زندگی را که جمع شده بود توی چند جشن تولد انداختم روی دیوار اتاق. مثل همیشه قهرم با مادر با یک هدیه شکست تا جدل و قهر فردا و نشستیم به تماشا، بدون کیک تولد. و مادر که بغض کرده بود از ساعت 8 و بیست و پنج دقیقه 26 آبان گفت که کیسه آبش پاره شده بود و پدر اهواز بود و تنها بود و درد بود و سخت بود و من آمدم…

 

73– عروسک گوسفند که اسمش برفک بود و دوستم که هنوز هم خانه ام نبود خریده بود وسط کتابخانه نشسته بود و با آن نگاه احمقانه معصومش من تنها را نگاه می کرد. کسی زیر بار من نمی رفت و من هم زیر بار کسی. همه از هم دلگیر بودیم، چون من عاشق شده بودم و مادر و پدر نه. نه کسی 21 شمع روشن کرده بود و نه کسی آمده بود و نه کسی رفته بود. مادر که آخرش مادر بود طاقت نیاورده بود. در زد و با کاغذپیچی آمد تو ی اتاق. نشست و بغض کرد و گله کرد و نگاهم کرد و گفت و گفت تا رسید به 26 آبان 52 که زمین خورده بود و کیسه آبش پاره شده بود و پدر اهواز بود و تنها بود و درد بود و سخت بود و من آمدم….

 

78– هم خانه ام کیک گرفته بود و همه را دعوت کرده بود. همه طرفین متخاصم آمده بودند به خانه ای که خانه ما بود. می زدند و می رقصیدند و مادر گوشه ای کنارم نشست و از کیسه آب گفت و اهواز و تنهایی و درد و این که من آمدم…

 

83– پسرک اولین هدیه اش را برای پدر 31 ساله اش گرفته بود. شریکی بامادرش. اولین هدیه پسرم را نشان مادر دادم شاید یادش برود کیسه آب و اهواز و درد و این که من آمدم را. اما مادر را همه به این می شناسند که چیزی یادش نمی رود….

 

87– اولین 35 سالگی بیرون از خانه است. تنها توی کارخانه ای که دور است…. ساعت 8 و 25 دقیقه تلفنم زنگ می زند. هر چند مطمئنم اما شماره را نگاه می کنم. از مادر و کیسه آب و اهواز و تنهایی و درد و آمدنم عذر خواهی می کنم و گوشی را برنمی دارم. سعی می کنم یاد روز تولد پسرک بیافتم. یک جوری که تویش کیسه آب و درد و تنهایی و اهواز و بدهکاری و قهر مادر و درد نباشد. سعی می کنم یادم بیافتد آن قدر بزرگ شده که غیر از ما کس دیگری  را هم دوست داشته باشد و می ترسم که نکند هنوز خوب یادش نداده ایم راحت عاشق شدن را، راحت بوسیدن را، راحت خندیدن را،  که خودمان نشد خوب و به وقت یاد بگیریم. یعنی کیسه آب و اهواز لعنتی نگذاشت….

 

صبح به مادر زنگ می زنم عذرخواهی این که خواب بودم، تا کیسه آب و اهواز بیشتر از این امسال منتظر نمانند….

 

تقدیم به خانم حنا